Praktijkverhaal van VoorZorgVerpleegkundige Saskia Slikkerveer – Vogel over een moeder die in haar jonge leven veel teleurgesteld, gebruikt, misbruikt, afgedankt en weggestuurd is
Meestal vinden de bezoeken plaats in kleine huurwoningen of krappe portiekflats zonder lift. Maar nu sta ik als VoorZorg-verpleegkundige in een luxe wijk, voor een goed onderhouden twee-onder-een-kap woning. Er staan twee dure auto’s voor de deur. Ik kan het niet rijmen met de aanmelding van de verloskundige. Wel weet ik inmiddels dat een voordeur niets zegt over de ellende die zich daarachter afspeelt.
Ik bel aan, de deur gaat een stukje open en Shiva’s gezicht verschijnt in de deuropening. Twee dingen vallen me onmiddellijk op: vanaf haar polsen tot haar bovenarmen lopen ontelbare bobbelige littekens. Daarboven: twee felle ogen die me wantrouwend, haast vijandig van top tot teen bekijken. Ik voel direct dat het nog heel wat voeten in de aarde gaat krijgen voordat deze jonge vrouw mij wil en kan vertrouwen. En ook dat ik hiervoor mijn stinkende best wil doen. Ik gun haar, nog steeds staand bij de voordeur, iemand die ze kan vertrouwen en naast haar staat.
Uithuisplaatsing
Een paar maanden later blijkt dat mijn eerste indruk klopte. Het is inderdaad moeilijk om haar vertrouwen te krijgen. Maar dit is niet gek als je hoort wat ze heeft meegemaakt. Ze is zo vaak teleurgesteld, gebruikt, misbruikt, afgedankt en weggestuurd dat ze eigenlijk helemaal niemand meer vertrouwt. Ze is opgegroeid bij een vader met grote psychische- en verslavingsproblematiek en een moeder die hier niet tegenop kon. Daardoor lag ze meer in bed dan dat ze er voor de kinderen kon zijn.
Ruzie, mishandeling, verwaarlozing en onveiligheid, het was dagelijkse kost voor haar.
Dit leidt uiteindelijk tot een uithuisplaatsing. Maar in plaats dat het hiervan beter wordt, begint voor Shiva daarna de ellende pas echt. In zeven jaar verslijt ze vier pleeggezinnen en vijf instellingen, waarin ze voor zichzelf telkens de conclusie trekt dat niemand haar wil hebben.
Op slot
Shiva vertoont door alle ellende al snel onhandelbaar gedrag. Agressie, roken, alcohol, drugs, automutilatie, suïcidepogingen en veel te jong seksueel actief. Therapie, medicatie, maatregelen, het helpt allemaal niet. Bovendien valt ze dan binnen de laatste kliniek ook nog in handen van een loverboycircuit waarin ze uitgebuit wordt door een eindeloze stroom mannen. Shiva gaat op slot en wil dood.
Babyhuis
En dan, middenin alle ellende, raakt ze op haar 17e in verwachting van haar eerste kind. En dat raakt iets in haar, nadat ze al lange tijd niets meer gevoeld heeft. Shiva weet: dit leven wil ik niet voor mijn kind. Ze zoekt weer contact op met haar moeder die ze vanaf haar 14e niet meer heeft gezien en inmiddels is hertrouwd met een stabiele partner. Ze vraagt of ze tijdelijk daar mag blijven en verlaat de instelling. En daar kom ik in beeld. Samen zoeken we naar hoe het verder moet, en komen uit op een babyhuis.
Vechter
Intussen werken we aan de hechting, voorbereiding bevalling, het zoeken van een goede behandeling en probeert ze te stoppen met roken en alcohol. En langzaam maar zeker zie ik iemand anders naar boven komen. Een vechter die voor haar baby door het vuur gaat. Voor zichzelf op leert komen, op eigen benen leert staan. Vlak voor de bevalling mag ze naar het babyhuis, helaas buiten de regio waardoor we afscheid moeten nemen en mijn collega het overneemt. Na de bevalling ga ik nog één keer bij haar en haar zoontje kijken. Het eerste wat me opvalt is dat de blik in haar ogen is veranderd. Zachter. Vastberaden. En met een sprankje hoop. Als ik de deur achter me dichttrek weet ik dat de weg lang en moeilijk zal zijn, maar ze gaat het redden. En goed ook.
Saskia Slikkerveer – Vogel,
VoorZorgVerpleegkundige bij Jong JGZ
bron : vakbladvroeg